WE'VE GOT THE POWER

Love is great, don’t be afraid
Be yourself, don’t hesitate
Say: enough is enough
Don't you see? Love is love!

Als winnaar van de Canal Parade 2017 mogen Dolly Bellefleur & Friends natuurlijk niet ontbreken. Het thema van deze Pride is Heroes. Als Dolly Bellefleur & Love Heroes vragen wij aandacht voor het toenemende geweld tegen LHBT+. Gewapend met roze driehoeken en een eigen Pride anthem, getiteld We've got the power, springen Dolly en honderd Dolly look-a-likes op de bres voor de liefde.
Deze Heroes vormen een bonte en diverse mix. Van kinderen die opgroeiden met de Pride, een trotse moeder in de negentig tot zowel gay als straight koppels die door Dolly in de echt verbonden zijn. In de aanloop naar de Canal Parade zijn vijfentwintig van deze kleurrijke deelnemers geportretteerd door fotograaf Marike de Meij.
Geïnspireerd op het thema Heroes heeft zij, in samenwerking met Michali Acherman, er voor gekozen om onder de titel The Hero in Me haar supermodels vragen te stellen als 'Wie is de held in jezelf?' en 'Waar ben je trots op?’. In The Hero in Me, geven de geportretteerden zich figuurlijk en bijna letterlijk bloot. Tijdens de fotoshoot zijn er in informele setting hele intieme en persoonlijk gesprekken ontstaan. Het resultaat is een serie krachtige portretten en ontroerende verhalen over trots en heldendom.

The Hero In Me is te zien:

28 juli- 5 augustus, Café De Jaren, Nieuwe Doelenstraat 20 in Amsterdam

30 juli- 1 augustus, Grand Café Restaurant Hotel XL, Kerkplein 8 in Zandvoort

Paul: ‘De boot van Dolly Bellefleur & The Love Heroes steun ik graag, met mijn bedrijf Paul Jansen Consultancy, met een financiële gift. Het is voor mij een hommage aan alle Heroes die ik ken. Heroes die zich niet neerlegden bij wat hen overkwam. Zoals mijn ouders in ’40-’45. Maar het kostte mij meer dan 50 jaar om er ook echt bewust van te zijn hoe moedig mijn vader is geweest in WOII. En pas bij het schrijven van dit stukje kreeg ik door hoeveel ik daarvoor al veel eerder van hem geleerd had. In 1993 toen mijn vriend Mario Aids kreeg, vertelde ik een directeur op het ministerie VROM waar ik pas was gaan werken, dat ik best wel bang was voor de reacties van collega’s op mijn openlijke verhaal over de ziekte van Mario. Zijn simpele reactie – bij de lift – ‘ze durven niet, vanwege de wijze zoals jij er mee omgaat’. Bleek ik toen al veel van mijn vader geleerd te hebben. Het kostte wat meer tijd om dat te begrijpen.’

Rik: ‘De beste versie van mijzelf, ‘The hero in me’ te gaan vinden was voor mij een hele zoektocht.  Ik ben nu trotse vader van de liefste dochter Jules, en al ruim 20 jaar samen met mijn grote liefde Dick. Op jonge leeftijd mijn vader verloren en hem 10 jaar later nog meer gaan missen, toen ik zelf vader werd en Jules in mijn leven kwam. Niet lang daarna was mijn coming out, wat met veel verdriet gepaard ging voor zowel mijn ex-partner als mijzelf. Uiteindelijk heeft al dit verdriet me alleen maar sterker gemaakt. Het vader-zijn van Jules heeft het allerbeste in me naar boven gebracht.  Onvoorwaardelijke liefde en kracht, maar ook kwetsbaarheid zijn de mooiste elementen uit mijn vaderschap. Hierdoor kon ik de beste versie van mijzelf zijn… Ik denk dat dit de echte hero in me is en weet inmiddels dat liefde nooit in een hokje past. Zo bijzonder dat ze voor de tweede keer meedoet met de Canal Parade en dit jaar ook samen met haar vriend Jouk .
We varen al ruim 20 jaar mee met deze fantastische urban family, dit heeft gezorgd voor de mooiste boten op de Canal Parade. We delen liefde en verdriet met elkaar, wat resulteert in een hechte band tussen zoveel bijzondere lieve vrienden. Dankbaar voor dit project en wat we kunnen delen met elkaar.
We mogen ons best vaker realiseren hoe het is om hier geboren te worden en op te groeien in zoveel vrijheid en diversiteit. Maar nog steeds wordt er vaak te snel een mening gevormd. Trek je nooit iets aan van negatief commentaar en blijf altijd, altijd in jezelf geloven’.

Eric: ‘The Hero in me’ kent z’n basis zoals door mijn ouders gelegd; in de opvoeding waarbij hun normen en waarden leidend waren. Uiteraard verzet je je als kind tegen je ouders, met name in de pubertijd, maar naarmate ik ouder werd greep ik terug naar wat zij mij bijbrachten en meegaven. Ik noem hier ‘vrijheid in denken en doen’ en ‘rechtvaardigheid’.
‘Vrijheid in denken en doen’ omdat dit voor hen zó belangrijk was; het kunnen zeggen wat je wilt, het maken van (belangrijke) keuzes in het leven, reizen waarheen je wilt, in aanraking komen met culturen & mensen. Mijn ouders motiveerden mijn broer en mij om zelf na te denken over wat wij belangrijk vonden en daar dan naar te leven of te handelen. Op onvoorwaardelijke steun van hen konden en kunnen wij nog steeds rekenen. Oók toen ik ervoor koos om geen vervolgopleiding te doen maar steward werd. Oók toen ik uit de kast kwam en óók toen ik vertelde dat Paul mijn man zou worden.
‘Rechtvaardigheid’ en vooral ook het strijden tegen ‘onrechtvaardigheid’ omdat dit zó ontzettend belangrijk is om in een wereld met elkaar te kunnen leven, in de breedste zin van het woord. Als puber vond ik m’n vader veel te sociaal en dan vooral het werk wat hij deed bij de opleiding Sociale Arbeid. Als dertiger heb ik aan hetzelfde instituut m’n hbo-diploma behaald. Het gaf een enorme impuls aan m’n werkzame leven en carrière. The Hero in me – de opvoeding van m’n ouders. En dat zie ik dagelijks in m’n eigen denken en doen bevestigd’

Hilda: ‘Ik ben getogen in Sneek, in een conformistisch katholiek gezin. Daar was ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, de standaard van die tijd. Er werd niet zo aan helden gedaan. Studeren zat niet in mijn opvoedpakket, ik ging werken op mijn 18e jaar. Naast mijn werk heb ik vele studies en trainingen gevolgd omdat ik ontwikkeling van mezelf belangrijk vind. Dáár zit mijn heldin. Mijn ouders begrepen later wel dat dit belangrijk voor mij was.
Ik hou ervan om intimiteit te delen, in de breedste zin van het woord. Intimiteit is voor mij ook volledig aanwezig zijn bij jezelf, dieper te luisteren naar gevoelens en emoties. Als ik me kwetsbaar voel, kan soms de eenzaamheid toeslaan. Dit is een rauwe, schrijnende plek. Door in deze plek aanwezig te zijn en licht hierop te schijnen, kan het tegelijkertijd ook helend zijn. Op eenzaamheid ligt taboe. Het durven ontmoeten van mezelf op pijnlijke plekken vind ik ook een beetje een heldendaad. Menigeen vlucht weg van pijnlijke gevoelens. Als je jezelf op diepere lagen hebt ontmoet, dan pas kun je anderen op die plek ontmoeten, begrijpen en steunen.
Ik deel graag over diepgaande onderwerpen met homo’s, hetero’s, lesbiennes, biseksuelen, transgenders of in welk hokje we mensen maar proberen te duwen. De hokjes cultuur past mij niet zo. Ik wil graag met mensen verbinding maken, plezier hebben en ook serieus kunnen zijn. Mijn werk als sociaal verpleegkundige seksuele gezondheid sluit aan bij wie ik ben. Daarin gaat het ook over intimiteit. Op seksualiteit zit helaas nog taboe, terwijl het in onze natuur zit. Het leven is immers 100% seksueel overdraagbaar! Schaamte, schuld, onderdrukking en angst spelen soms een grote rol. Teveel mensen worstelen met verlangens. In de acceptatie van diversiteit valt nog veel te winnen. Ook zit in de energie van seksualiteit een stuk levenskracht. Door seksualiteit te ‘openen’ en naar tevredenheid te be-‘leven’, kan levensenergie ook weer gaan stromen. Dat maakt mensen krachtiger en mooier! Daarín wil ik mede het verschil maken. Ik voel me dankbaar deel te zijn van deze familie en mee te varen met deze helden!’

Wessel:  ‘Als kind wist ik twee dingen zeker: ik hield meer van jongens dan van meisjes en de door mijn vader in de USA aangeschafte Superman pyjama gaf mij superpowers zodat ik de wereld aankon. Van jongens hou ik nog steeds, maar vooral van mijn man Frank die de enige echte superheld in dit verhaal is. Omdat hij het al ruim 20 jaar met me uithoudt. De Superman pyjama heb ik ingeruild voor een maatpak dat af en toe verruild wordt voor een leuk jurkje tijdens de Canal Pride. Mijn moeder was het met deze jurkjes niet altijd eens, te rol bevestigend was haar mening. Mijn vader vond het allemaal wel best, zolang ik maar gelukkig was en plezier in mijn leven had. Sinds de laatste Canal Pride is mijn leven er compleet anders uitkomen te zien; ik ben kind af, we zijn weer naar Nederland geremigreerd en drie keer verhuisd. Ook heb ik nu voor het eerst in mijn leven een keer geen hysterische drukke baan.
Meer dan ooit prijs ik me gelukkig dat ik met de vele andere helden op de boot tijdens de Canal Pride mag staan. Zij weten wie ik ben en hebben daar geen oordeel over. Naast mijn eigen superheld, is het onze ’modern urban family’ waar ik nu verder mee leef en dat is een prachtig vooruitzicht. ‘

Henri: ‘Mijn ouders zijn geboren in het boeren Brabant van de jaren dertig. De tijd van de aardappeleters was nog niet voorbij. Dit tafereel doemt bij mij op als pap en mam terugblikken op hun armoedige kinderjaren op klompen in tochtige hoeves. Een zelfvoorzienend bestaan, dicht bij de natuur. Heel ‘organic’ en ergens ook wel knus, net als bij Van Gogh. Minder romantisch is de context van een hiërarchische en door religie gedomineerde gemeenschap, een soort kaste-systeem zonder aandacht voor individuele wensen en tendensen. Ondanks de stijgende welvaart na de oorlog bleef in hun leefomgeving het spreekwoordelijke maaiveld nog lang onverbiddelijk. Mijn ouders vonden elkaar en een een deel van de match was hun beider eigengereidheid. Hun hang naar emancipatie en persoonlijke ontwikkeling hebben het mij heel gemakkelijk gemaakt om mijn weg te vinden. Dat hun zoon getrouwd is met een man juichen zij net zo hard toe als zijn carrière als academisch medisch specialist. Dit lijkt mijlenver verwijderd van het beeld van de aardappeleters. De ‘heroes in me’ zijn mijn ouders. Ongelofelijk welke sprong zij hebben kunnen maken binnen een enkele generatie. Dat wens ik alle LHBT-ers die waar ook ter wereld in een minder progressieve omgeving verkeren van harte toe.’

Gerald: ‘In het begin was het moeilijk voor mij om te bedenken wat de held in mij zelf was. Een held is iemand waar je naar opkijkt, niet iemand in jezelf. Dus heb ik eerst mijn held gezocht en dat is mijn moeder. Hoewel mijn moeder zelf een moeilijke jeugd heeft gehad, slaagde ze erin vier kinderen praktisch alleen op te voeden. Ze heeft me altijd geleerd om nooit op te geven en altijd door te zetten; als ik een wafelbakker wilde worden, dan moest ik de beste wafelbakker worden die ik kon.
Mijn moeder is vijf jaar geleden overleden en mijn tweelingbroer een week later. Nadat mijn broer stierf, had ik mijn moeder heel erg nodig. Hoewel ze er fysiek niet was, moest ik de innerlijke kracht vinden om door te gaan. Ik was vergeten dat ik die kracht al had en besefte dat mijn moeder het me gegeven had; dezelfde kracht die één van haar helden haar moet hebben gegeven om door te gaan in moeilijke tijden. Nu heb ik een geweldig familieleven, mooie vriendschappen, een prachtige Schotse Terriër genaamd Emma, ik reis veel en, ja, ik heb een succesvol wafelbedrijf. Mam, ik wil je bedanken dat je mijn held bent en dat je die held in mij hebt geplant’.

Simon: ‘ Eigenlijk weet ik m’n hele leven dat ik gelukkig word door bij mezelf te blijven. Was dat vroeger misschien wel onbewust en leidde het soms tot schaamte, later ben ik me er bewust van geworden. Nu maak ik me en hoef ik me daar ook niet meer druk om te maken. Ik ben laat uit de kast gekomen. Dat vind ik prima. Het was welkom. Bijna ongeveer het juiste moment moet het zijn geweest, dat ik Joost tegenkwam.
Had ik in m’n jeugd niet heel veel vrienden, nu zijn het er velen meer geworden. Ik wil loyaal naar ze zijn, de vriendschappen onderhouden en hen net zoveel ruimte geven als ikzelf ook ruimte wil. Ik prijs me gelukkig dat het met ons allen kan en geniet ervan. Zelfs als ik even niet mee doe en bij iedereen op de bank dan een tukje kan doen.
Gay Pride is een belangrijke gebeurtenis. Onze boot voor de Canal Parade vind ik een ultiem voorbeeld hoe we de pret van het leven ook met velen kunnen delen. Ik met m’n beste vrienden en familie op de boot, maar ook met de vrienden en mensen aan de gracht. De organisatie van de boot is een hectische gebeurtenis. Ofschoon ik het heel graag niet organiseer, maak ik het wel van dichtbij mee. Ook ik ben de laatste weken vol aan de bak. Jurkjes passen, de vele mensen in huis, eten, drinken. De handen moeten uit de mouw. Ik wil het niet missen, geniet ervan en ben er reuze trots op.’

Dana: ‘Ooit werd mij gezegd dat ik niets zou bereiken in mijn leven. Ik ben seksueel misbruikt. Ik ben gepest. En op het eiland waar ik opgroeide, voelde ik mij niet thuis. Mijn jeugd is getekend door emotioneel moeilijke tijden. Maar, wat er ook is gebeurd, het heeft mij sterk gemaakt. Het heeft mij gemaakt wie ik ben. Een vrouw met moed en doorzettingsvermogen. Een vrouw die ervoor heeft gevochten om te zijn waar ik nu ben. En die hoe dan ook altijd de kracht vindt om door te gaan, mede door de onvoorwaardelijke liefde en steun van mijn vader en moeder.
Zo heb ik de moed gehad om mijn leven in twee koffers te stoppen en naar Amsterdam te verhuizen. Ik heb mijn trauma’s verwerkt en mijn leven en mijzelf vormgegeven in deze mooie stad. De stad waar je mag zijn wie je bent. Mijn doorzettingsvermogen heb ik gebruikt bij mijn studie geneeskunde. Om mijn droom te kunnen verwezenlijken; huisarts worden met een eigen praktijk. En het is gelukt. Ik heb een eigen praktijk met een fantastische compagnon.
Maar, het mooiste cadeau in mijn leven is mij gegeven. Ik heb de magie mogen ervaren om zwanger te zijn en moeder te worden van een geweldig meisje. Ik heb mogen trouwen met een bijzondere en lieve man en kreeg er een cadeau-dochter bij. Daarnaast ben ik omringd door vrienden en familieleden die mij accepteren zoals ik ben. Een heerlijk gemêleerde groep waarin we elkaar accepteren en waarderen. Als ik in de spiegel kijk, kan ik vol trots zeggen: I am blessed with this life. This is me and I am proud of me’

Jules: ‘Toen ik heel klein was zijn mijn ouders uit elkaar gegaan – ik geloof oprecht dat zij veel van elkaar gehouden hebben anders was het proces van hun scheiding niet zo pijnlijk geweest. Voor beiden was het enorm zwaar dat ze niet meer samen konden zijn omdat mijn vader uit kwam voor zijn homoseksualiteit. Een huwelijk, een baby, een huis, een goed lopende eigen zaak… . Het ging hen voor de wind. Ik ben heel trots op mijn vader dat hij, ondanks de ‘veilige haven’ die hij had, zich heeft uitgesproken. Dat vergt onwijs veel kracht en moed. Het is een dubbel gevoel, het idee van het geleden verdriet van mijn moeder maakt mij ook verdrietig als ik er aan denk. Uiteindelijk hebben wij er alledrie zo ontzettend veel voor terug gekregen. Mijn leven werd aangevuld met twee extra vaders (zowel mijn vader als moeder hertrouwden) en een broertje (die nu stiekem al heel groot is). Vaderdag was ongeveer de meest stressvolle dag van het jaar maar zo kon ik wel mooi drie asbakjes tegelijk kleien op de basisschool. Ik zie Ben en Dick als mijn eigen vaders, ze hebben me zoveel geleerd. Een leven zonder hen kan ik me niet in beelden. Voor mij zijn mijn ouders het boegbeeld voor de liefde – toen mijn vriend Jouk mij ten huwelijk vroeg hoefde ik er eigenlijk niet over na te denken wie mijn getuigen voor ons huwelijk zullen worden: alle vier mijn ouders. Zij zijn mijn ‘local superheroes’ en hebben mij het mooiste cadeau in het leven gegeven: de vrijheid om te zijn wie ik ben. Dat probeer ik altijd zoveel mogelijk door te geven. De held in mij is dat ik altijd mensen respecteer om wie ze zijn en hen alle vrijheid in het leven gun. Het idee dat anderen jouw vrijheid willen wegnemen vind ik ondragelijk, het maakt me boos. Opgroeien in zowel een homo- als heteroseksueel gezin heeft me geleerd dat er écht geen verschil tussen beiden is. Ik hoop zo dat we leven naar een toekomst waarin gelijkheid voorop staat – waarin we elkaar in elkanders waarde laten. Want zeg nou zelf: er is toch niets mooier dan liefde?’

Erwin: ‘De held in mij is dat ik heel makkelijk en met open vizier op mensen en op situaties af stap. Ik ben niet gauw bang om het deksel op mijn neus te krijgen en zelfs als dat wel gebeurt, nou ja, … dat is dan jammer. Deze eigenschap maakt dat ik in mijn leven heel veel leuke en bijzondere mensen heb ontmoet en veel mooie dingen heb kunnen zien en beleven. Daar ben ik erg dankbaar voor. Ook in mijn werk als regionaal directeur van een hotelketen is dit een waardevolle eigenschap gebleken. Ik kan hierdoor makkelijk het ijs breken, problemen oplossen en mensen met elkaar verbinden.
Dit alles is niet zomaar uit de lucht komen vallen. Ik heb vanuit huis een warme en liefdevolle jeugd meegekregen. Ik heb een hechte groep met fantastische vrienden om me heen en, niet in de laatste plaats, ben ik vorig jaar met Henri getrouwd. De leukste en liefste man die ik me kan bedenken. Per saldo is de hero in mij niet alleen ikzelf met mijn open en optimistische levenshouding, maar maken ook de jeugd die mijn ouders mij hebben gegeven, mijn lieve vrienden en de liefde van mijn man, mij tot wie ik nu op mijn 44e geworden ben. Ook zij zijn de heroes in me’.

Alcicia: ‘The Hero in me is mijn doorzettingsvermogen. Ik heb geen leuke en fijne schooltijd gehad op de basisschool. Mijn ouders merkten dat ik moeite had met lezen en schrijven en besloten mij te laten testen. Er kwam uit dat ik dyslectisch was en als dat al niet moeilijk genoeg was, had ik ook nog een leraar die het heerlijk vond mij daarmee te pesten en belachelijk te maken, met alle gevolgen van dien. Hierdoor heb ik onder andere faalangst opgelopen, ben ik erg onzeker geworden en ik heb last gekregen van depressies. Na het volgen van therapie en goede begeleiding van een remedial teacher heb ik leren omgaan met mijn dyslexie, maar dat betekent niet dat school voor mij makkelijker geworden is. Ik heb verscheidene HBO opleidingen gedaan die ik om verschillende redenen niet heb afgemaakt. Ik wilde uiteindelijk mondhygiënist worden, maar met mijn C&M diploma voldeed ik niet aan de juiste criteria voor de opleiding Mondzorgkunde, dus ik besloot om een tweejarige BBL MBO opleiding tot tandartsassistent te doen om mijn lotingskansen te vergroten. BBL houdt in dat je één dag in de week naar school gaat en de rest werkt. Ik werkte bij een fantastische tandarts. Ze wist dat ik de ambitie had om mondhygiënist te worden en heeft daarom ook extra in mij geïnvesteerd omdat waar te kunnen maken. Ze zag dat ik potentie had. De tijd dat ik daar gewerkt heb als assistente was geweldig, ik heb hier mijn zelfvertrouwen terug gevonden. Sterker nog, ik ben sterker dan ooit te voren. Ik ben door hoge cijfers op het MBO in de hoogste lotingsklasse terecht gekomen, waardoor ik automatisch ben ingeloot voor de opleiding Mondzorgkunde aan de Hogeschool Utrecht. Vervolgens heb ik in één jaar mijn propedeuse gehaald en de rest van mij opleiding is vlekkeloos verlopen. Mijn scriptie heb ik in februari afgerond en is goedgekeurd. Nu ben ik bezig met het afronden van mijn minor en kijk uit naar het ondertekenen van mijn diploma. Dan ben ik officieel mondhygiënist. Ik ben trots dat ik mijn doel bereikt heb, op naar de volgende uitdaging!’ 

Joost: ‘Het is 1986, ik kies voor een modeopleiding. Mijn vader is tegen. Hij ziet me liever een algemenere opleiding doen. Maar misschien ook wel omdat hij wil voorkomen dat zijn kind een buitenbeentje wordt. Een paar jaar later kom ik uit de kast, en ook dan is dat zijn reactie. Hem maakt het niet uit met wie ik gelukkig ben. Hij vindt het moeilijk dat ik, zijn kind, kwetsbaar is om wie hij is. Hij voelt dat acceptatie van homosexualiteit in een samenleving is als een laag vernis die er ook weer af kan slijten.
Ondanks de weerstand van mijn vader ging de modeopleiding door. Die is vormend geweest voor wie ik ben. Ik leerde er creëren en maken. Ik lijk op mijn vader. Ook hij maakt en creëert al zijn hele leven. Het zijn vaardigheden waarmee ik me zo af en toe een held voel. Zoals in de afgelopen maanden waarin ik een trouwjurk maakte voor iemand die me heel dierbaar is. Ik weet en voel dat ik haar daarmee intens gelukkig maak. Dan voel ik me een beetje een held.
Het is 2018, ik sta samen met Simon, mijn man, en een grote groep vrienden en familie op onze boot. Ik ben gelukkig dat we leven in een stad waarin we Pride kunnen vieren. We vragen aandacht voor het toenemende geweld tegen homo’s. Het gaat om de vernislaag waar mijn vader het 25 jaar geleden al over had.
Al die mooie mensen aan boord zorgen er samen voor dat de energie er vanaf spat. Een van die mensen is mijn 71-jarige vader, hij is wars van de Amsterdamse drukte en toch staat hij er, voor mij. En ik, ik ben trots op hem’.

Hugo: ‘Door een aantal gebeurtenissen in mijn leven ben ik mijzelf verloren. Het was heel moeilijk om mijzelf terug te vinden en dus leefde ik er aardig op los. Het vertrouwen in de liefde was ik dan ook helemaal kwijt. Door de steun van drie onvoorwaardelijke vrienden ben ik staande gebleven. Op het moment dat ik mijn huidige vrouw leerde kennen is het alleen maar beter geworden. Helaas ben ik door een routine operatie langdurig opgenomen geweest in het ziekenhuis, waardoor ik mijn zelfvertrouwen opnieuw verloor. Toch is het mij gelukt, om na de vele operaties aan mijn slokdarm en een aantal keren de dood onder ogen te hebben gezien, weer de kracht te krijgen om te willen blijven leven.
Door de steun van Desiree heb ik de kracht gekregen om te vechten voor mijn leven. Het gemis van mijn drie dochters heeft mij veel verdriet gedaan. Mijn vrouw Desiree heeft er voor gezorgd dat er weer contact is met hen. Dat mede hierdoor mijn drie dochters en hun partners aanwezig waren tijdens ons huwelijk in april dit jaar geeft mij een trots gevoel en ik ben trots op mijn lieve vrouw.’

Leontine: ‘Ik stond midden in het leven, wat groots en meeslepend moest zijn in mijn ogen, maar toen ik in 2005 borstkanker kreeg stond dat hele leven volledig op de kop. Al mijn plannen, dromen van een gezin en leuk werk vielen in duigen. De fundering werd onder mij weg geslagen, zo voelde dat. Ik raakte mijn baan kwijt en vertrouwen in mijn lijf.
Los daarvan voelde ik mij fysiek slecht en had enorme last van alle bijwerkingen van nabehandelingen om de kans op terugkomen van de kanker uit te sluiten. Er waren momenten dat ik het licht aan het einde van de tunnel niet meer zag. Heb veel support van mijn man Jacques gehad, maar ik moest wel zelf die nieuwe weg in slaan en de ‘verliezen’ verwerken. Deels was het ook zijn verlies natuurlijk. Ook hij kreeg geen gezin en een andere vrouw terug die vele malen minder dynamisch was dan er voor.
Na ruim 10 jaar kan ik zeggen dat ik door deze gedwongen veranderingen mijn leven weer heel prettig op de rit heb zowel privé als zakelijk. De stekker er uit als het niet meer gaat en ook door een beetje mijn tekortkomingen te accepteren. Ik moest altijd een flink meisje zijn, zo was mij dat geleerd door mijn vader. Ik durf nu mijn kwetsbare kant veel meer te laten zien en daar ben ik trots op!’

Dick: ‘Wat is normaal? Zo lang ik me kan herinneren, zelfs al aan het begin van de lagere school, wist ik dat ik op mannen val, ik vond dat heel normaal. Later realiseerde ik me dat ik niet tot de grote gemene deler hoorde, wat betreft seksuele voorkeur. Toch wist ik en voelde ik toen ook al dat het niet anders had kunnen zijn. Het heeft me gevormd door naar iedereen te kijken en proberen te zien wat zijn of haar ‘normaal’ is. Het heeft me geleerd te luisteren naar mijn vrienden en familie, ook als ze niets zeggen. Het heeft me keuzes doen maken voor vrienden waar ik waanzinnig trots op ben. Het heeft me ook belemmerd en dat vind ik jammer, maar het heeft me uiteindelijk meer gegeven. Ik zie inmiddels dat de grote gemene deler niet bestaat en dat iedereen van mijn vrienden en familie zijn eigen ‘normaal’ heeft, met een eigen verhaal dat ik probeer te begrijpen en te voelen. Dat vind ik misschien wel ‘The Hero in Me’, ook al lukt het me niet altijd. Ik hou van dit leven, met mijn lieve man Rik, dochter Jules en mijn dierbare familie en vrienden. Om dat te hebben daarop ben ik vooral trots!’

Dees: ‘Ik ben onvoorwaardelijk trots op mijn kinderen Victorine en Philip en op mijn kersverse echtgenoot Hugo. Het plotseling overlijden van mijn zoontje Thomas, acht dagen na zijn geboorte, en de onverwachte scheiding met de vader van mijn kinderen hebben een groot gat in mijn leven geslagen. Toch is het mij gelukt mijn kinderen een goede jeugd te geven. Zo zegt mijn dochter: “Mam ik heb een hele mooie en fijne jeugd gehad.” Mijn zoon zei toen hij 16 jaar oud was: “ Ik heb de sterkste moeder van de wereld.” Dat geeft een gevoel van trots. Heel veel trots. Jaren geleden heb ik de eerste van de vele mannen uit Amsterdam, zoals ik ze altijd noem, ontmoet. Mijn mannen uit Amsterdam hebben mij terzijde gestaan met het verwerken van het overlijden van mijn levenspartner Victor. Door er altijd te zijn, in welke vorm dan ook, met vakanties, etentjes en feesten, gaven zij mij de kracht om toch opnieuw door te gaan. Ik ben trots op mijn Amsterdamse mannen. Trots op mijzelf, dat ik weer lief durf te hebben, vrolijk te zijn en vooral te genieten van het leven. De dag dat ik Hugo heb leren kennen heb ik tegen hem gezegd: ”Heb mijn kinderen en mijn mannen lief! Anders kom je er niet in!!” Sinds 14 april 2018 ben ik met Hugo getrouwd. Ik bedoel maar, hoe trots kan je zijn! Ik vind deze foto allemachtig prachtig krachtig! Ik ben er trots op!’

In 2014 gaven 1 miljoen Nederlanders van boven de 12 aan een depressie te hebben of te hebben gehad. Bij 25% van deze mensen ging het om een bipolaire stoornis, waarvan 35.000 in behandeling. Ik ben één van deze manisch-depressieve mensen. In een manie voel ik me een super Hero, een homo-held. Tijdens de terug komende depressies, sluit ik me vaak af, voel me een loser, een status die de omgeving niet altijd merkt of weet. Waren Antonie Kamerling, Ronald Giphart en één van m’n beste vriendinnen, losers? Of toch heroes? Ik zou graag afgelopen januari met ze naar Den Bosch zijn gegaan, naar het Blue Monday Depressiegala. Ik heb ook vol respect en bewondering het boek van de trotse Isa Hoes gelezen.
Ik ben ook trots, dat ik toch verantwoord leef en werk. Mijn werk waar ik heel veel energie uit haal. Met een gezonde dosis humor naar het Depressie bal ga, als superman of met het lied van Brigitte Kaandorp in m’n hoofd: IK HEB EEN HEEL ZWAAR LEVEN, MOEILIJK, MOEILIJK, MOEILIJK.
Ik ben dus trots, trots dat ik leef, leef met lieve familie en vrienden die me altijd willen helpen, alle begrip hebben maar nooit zullen voelen wat ik voel.
Zelfs degenen in m’n omgeving die wel tot de 35.000 club behoren maken niet precies mee wat ik mee maak. De stoornis uit zich verschillend per individu.
Dus moet je het uiteindelijk alleen doen en er ook alles ‘aan’ doen. Dat doe ik al lang en dat maakt me …TROTS!

Katja: ‘Ik ben de moeder van Alex en 78 jaar. Naast de zorg voor mijn man en gezin heb ik jaren als hoofdverpleegkundige gewerkt in een bejaardentehuis in Bussum. Ik geniet nog zoveel mogelijk van de kleine dingen in het leven en heb ondanks een visuele beperking na mijn pensioen leren schilderen. De held in mezelf is dat ik vorig jaar heb besloten een zware risicovolle operatie te ondergaan aan een aneurysma in mijn buik, waarna ik op de OK en Intensive Care afdeling heb gelegen van het ziekenhuis waar mijn zoon Alex werkt. Na deze operatie ben ik zo snel hersteld dat ik 6 weken later alsnog mee kon varen met de Canal Parade, een onvergetelijke ervaring! Dit jaar verheug ik me erop om in goede gezondheid weer mee te mogen varen.’

Antoine: ‘Ik ben vorig jaar november 50 jaar geworden en heb dit met mijn beste vrienden in New York gevierd met een aantal verrassingen. We gingen per stretched limo in onze prijswinnende Dolly Bellefleur outfits naar de musical ‘Hello Dolly’ op Broadway met Bette Midler, die me na afloop zelfs een hand gaf. De held in mezelf is dat ik mensen kan verbinden en motiveren om gezamenlijk tot een gemeenschappelijk doel te komen zoals ik doe in mijn werk als management consultant of in mijn vrijwilligerswerk voor dierenbelangenorganisatie Amivedi, maar ook als medeorganisator van onze Canal Parade boot waarmee we vorig jaar de eerste prijs hebben gewonnen met het thema ‘We Are Family’. Ik ben er trots op dat ik dit jaar weer met mijn man Alex, mijn moeder Ans en mijn liefste vrienden op een fantastische boot samen met Dolly Bellefleur en Riet (93) de oudste deelnemer van de Canal Parade mee mag varen!’