WE ARE FAMILY
Ik vaar dit jaar voor de vijftiende keer mee met de Canal Parade. In het gezelschap van maar liefst 80 Dolly look-a-likes. Ze vormen een bonte mix van nationaliteiten van Antilliaans, Surinaams, Amerikaans, Nederlands, Duits, Engels tot Noors. Onze boodschap: Homo, hetero, lesbisch, transgender of (b)i? We are family. Let's celebrate diversity! In de aanloop naar de Canal Parade zijn enkele deelnemers geportretteerd door Marike de Meij. Het leverde deze bijzondere portretten en ontroerende verhalen op.
Foto's van Marike de Meij zijn van 31 juli t/m 2 aug, in het kader van Pride at the Beach, te zien in Grand Cafe XL in Zandvoort.
Simon en Joost: ‘Iedereen is in vervoering als ie een regenboog ziet…. Ooit waren we onze regenboogvlag kwijt. We wisten niet hoe snel we een nieuwe moesten kopen. We vinden het zo’n belangrijk symbool. Het mag in deze fotoreeks niet ontbreken. Niets geeft mooier de diversiteit weer, die tegelijkertijd samenhang geeft! De regenboogvlag omdat we daar met z’n allen recht op hebben, pret aan beleven en omdat het onze ‘familie van dierbaren’ verbindt!’ Simon: ‘Joost vlagt graag. Ik, Wij, onze straat, de buurt, onze familie, alle vrienden genieten daar steeds weer van!!’
Stijn en Harmke: ‘Wij hebben elkaar leren kennen tijdens onze studententijd, inmiddels alweer 35 jaar geleden. Door de tijd heen hebben we lief en leed met elkaar gedeeld. Het is vriendschap die als familie voelt. Afgelopen jaar heeft Harmke borstkanker gehad. Een heftige periode die ons nog dichter bij elkaar heeft gebracht. Het heeft ons weer eens geleerd dat het niet uitmaakt wie of wat je bent: je komt allemaal momenten van blijdschap en verdriet tegen. Waar het om gaat is dat je er dan voor elkaar bent om die momenten met elkaar te delen. Hoewel we alweer een aantal jaren meevaren met de Canal Parade zal het deze keer extra bijzonder zijn. Wij vieren dat we kunnen zijn wie we zijn. Maar we weten dat je dat moet koesteren en onderhouden’
Edith, André, Glenn, Jeffrey en Reno besloten 20 jaar geleden voor het eerst mee te varen met de Canal Parade. Dit jaar zal het voor de vijftiende keer zijn. Een groep vrienden die voelt als familie. André: ‘ Voor mij is de Pride na al die jaren nog steeds een belangrijk evenement om naar toe te leven. Samen met vrienden zijn we er het hele jaar best druk mee maar hebben ook veel lol bij de voorbereidingen. Ben er enorm trots op dat we met de energie en creativiteit van alle vrienden de afgelopen 20 jaar hebben kunnen bijdragen aan wat Amsterdam Pride nu is. Een fantastisch feest voor de stad waarin we de vrijheid vieren om te kunnen zijn zoals we willen. Kortom zoals Dolly deze Canal Parade zingt: Homo, hetero, lesbisch, transgender of (b)i? We are family! Let’s celebrate diversity!’
Reno: ‘In 1998 keerde ik, na dertien jaar op Curacao gewoond te hebben, weer terug naar Nederland. De openheid rondom de Gay Games, die in dat jaar in Amsterdam werden georganiseerd, ervoer ik als een positieve cultuurshock. Daardoor voelde ik mij erkend en geaccepteerd zoals ik was. Dat was goed en iets om trots op te zijn. Dat wilde ik de hele wereld laten weten. Daarom besloten we met enkele vrienden, zowel homo als hetero, deel te nemen de Canal Parade en dat heb ik jaren in alle vrijheid en met veel plezier gedaan’.
Antoine en Alex varen al jaren mee met de vriendengroep die als familie voelt. Ik mocht hen enkele jaren geleden in de echt verbinden. ‘We willen graag zichtbaarheid geven aan de boodschap van vrijheid. Ook is het een herinnering die we graag in leven houden. Het is een mooie traditie dat we dit samen met al onze vrienden kunnen en mogen doen en daarmee alle momenten (van voorbereiding tot en met de Pride zelf) die we samen beleefd hebben levend houden en er ieder keer (of we nu mee varen of de keren langs de kant) weer nieuwe aan toevoegen. Iedere Canal Parade denken we ook weer aan die vrienden die er niet meer bij kunnen zijn. Zoals bijvoorbeeld Zillah die altijd de choreografie heeft verzorgd als we meevoeren’
Katja en Ans: “Meevaren staat gelijk aan vrijheid” Ze zijn de moeders van Alex & Antoine die door mij als B.A.B.S. Bellefleur met elkaar in de echt zijn verbonden. Ik heb Katja en Ans in de loop der jaren op de meest uiteenlopende feestjes mogen ontmoeten. Hun onvoorwaardelijke liefde ontroert me. Wat zijn ze trots op hun zonen. En zij op hun beurt weer supertrots op hun moeders.
Leontine Wagenaar en Willem Jubels: ‘Wij zijn al bevriend sinds de kleuterschool en een soort familie geworden. Onze vriendengroep is zeer divers en kleurrijk waarin ook veel coming outs. Daar is nog nooit iemand over gestruikeld! Het heeft de groep verrijkt en sterker gemaakt. “Diversity rules”. Dat is ons motto. Stand by your friends!’
Dit is Milan. Zijn moeder Zillah heeft vele jaren de choreografie verzorgd als deze bijzondere vriendengroep meevoer. Milan: ‘Voor mij blijft de Gay Pride dé dag waarop ik aan mijn moeder denk, meer nog dan haar verjaardag of sterfdag. Het komt omdat zij tot het laatste moment met de Pride bezig was en haar Pride-vrienden altijd in de buurt waren. Ook na haar overlijden in de Jordaan waar ik later opgroeide. Dat voelde vertrouwd. Al jaren lang volg ik de Pride vanaf de kant. Nu ben ik er aan toe om ook zelf mee te varen. Kijk er enorm naar uit. Op mijn arm staat een tattoo van Zillah: your rhythm goes on!’
Glen Helberg en Jeffrey Claassen groeiden allebei op in Curaçao en beleefden hun eerste Pride in 1999. Glenn: ‘Net zoals in 1984 toen het COC in Utrecht bovengronds kwam en wij in optocht liepen naar ons nieuwe gebouw met een open glazen voorgevel en het bevrijdend en diep ontroerd voelde, zo was het ook in 1999 bij de deelname aan die eerste Gay Pride. Dat het met vrienden was, met de naam 10-10 pa 10 * die of uit de voormalige Antillen kwamen of vrienden die banden hadden met de eilanden maakte het nog indrukwekkender. Op Curaçao had ik met een aantal mensen de GHA (Grupo Homofilia Antiyano) opgericht, met de bedoeling voorlichting te geven en een bijdrage te leveren aan een open samenleving door taboes bespreekbaar te maken. Het voortzetten van dat bewustwordingsproces op de Canalparade heeft mij enorm geïnspireerd om later met de eerste officiële Antilliaanse boot deel te nemen aan de Canal Pride met de naam Dushi & Proud. De Koninkrijksboot is eruit voortgekomen die een eerste prijs won en vorig jaar de OCAN boot waarmee we ook een eerste prijs wonnen. De Antilliaanse boot heeft veel navolging gekregen door andere groepen met een niet Nederlandse etniciteit. Jongeren die aan het worstelen waren met hun seksualiteit, die ik later tegenkwam, hebben onze inspanningen beloond met de woorden dat het hen heeft geïnspireerd om ook hun weg af te leggen om bevrijd en ontroerd te raken. Iedereen heeft het recht om vrij te zijn. Laten we blijven dansen om de vrijheid en het leven te vieren’. TV-TIP: Op 6 augustus in Glen te gast in het VPRO-programma Zomergasten.
*een verwijzing naar de oprichtingsdatum (10-10-1998) en volgens sommigen de Antilliaanse patin
Mijn moeder zei, ik was net tien,
Je bent voor mij een superster
Ik hou van jou je bent een echte Queen
Dat zie je al van mijlenver
My mama told me ‘My dear Dol
You are a stunning superstar
You’re fabulous and so beautiful
Darling stay the way you are
You’re gorgeous in your own way
Transgender, straight or gay
Are you queer my dear?
‘k Zit er echt niet mee
Ook dit jaar heb ik speciaal voor de Canal Parade, die als thema heeft THIS IS MY PRIDE, een lied geschreven. De passage hierboven is een ode aan mijn ouders. Wat ben ik trots op hen en wat waren zij trots op mij. De onvoorwaardelijke liefde die mij door mijn ouders met de paplepel is ingegoten geef ik al 27 jaar graag aan een ieder door. ‘Homo, hetero, lesbisch, transgender of (b)i? WE ARE FAMILY’. Dat is dit jaar dan ook de boodschap die ik met maar liefst 80 Dolly look-a-likes wil uitdragen.
Eén van hen is Jules. Ze vaart dit jaar voor het eerst mee met haar vaders Rik & Dick en hun bijzonder gevarieerde vriendengroep. Als commentaar bij deze foto (waarop zij is te zien met haar vaders) schrijft Jules:
‘Toen ik jonger was mocht ik altijd, als mijn vaders meevoeren met de Canal Parade, mee op een volgbootje. Ik kon me helemaal verheugen op de ‘left-overs’ die ik mocht hebben van dragqueens als die op de boot stonden. Hierbij moet je dus denken aan plaknagels, lippenstift, wimpers… dat vond ik natuurlijk prachtig. Ik heb veel bewondering voor mijn vaders en hun vriendengroep en de creativiteit en energie die zij samen in élke deelname van de Pride steken. Ik ben natuurlijk supertrots dat ik hier dit jaar ook onderdeel van uit mag maken!’
Ik wil vandaag dolgraag de oudste deelnemer van de Canal Parade aan jullie voorstellen. Deze ‘Spice Granny’ is 93 lentes jong en vaart met haar zoon Chris mee op de boot. Hij schrijft:
‘Ik ken m’n moeder Riet al 54 jaar. Ik ben tenslotte haar zoon en dus zeker familie, ons thema. Ook ben ik een ‘laat lammekie’ zoals een Zuid Afrikaanse vriendin van mij het noemde. Riet is namelijk 93 en wellicht de oudste deelneemster aan deze Pride. Behalve m’n moeder is Riet ook zeker een ‘vriendin’. We lachen, huilen, ruziën samen en doen vooral veel leuke dingen. We hebben vele cruises en andere reizen gemaakt. Als purser bij de KLM heb ik Riet ook vaak meegenomen op werkreizen. Zo waren wij in Maleisië en vertelde ik haar, voorlezend uit de Lonely Planet, dat in dat land nog steeds de doodstraf staat op homosexualiteit. Zij schrok zich bij wijze van spreken zelf ‘dood’ en kon dit niet geloven. Dit is één van de redenen dat wij meedoen aan de gay pride. Voor veel mensen van de LHBTI gemeenschap is de planeet allesbehalve roze en nog steeds ontzettend LONELY!’
Op deze foto zie je Michele: ‘Ik sta op deze foto met het portret van mijn vader. Hij was mijn held. Mijn vader heeft het in zijn jeugd niet makkelijk gehad met zijn ‘coming-out’ en ook later niet toen hij besloot toch te trouwen, verlangend naar acceptatie. In ons gezin werd het woord homo zoveel mogelijk vermeden en werd ons verzocht om de geaardheid van mijn vader geheim te houden. Toen hij in 1990 stierf aan de gevolgen van AIDS had mijn moeder liever dat we vertelden dat hij was bezweken aan een longontsteking. Mijn vader hield van feesten en door nu mee te doen aan deze PRIDE en al varend feest te vieren met deze vriendenclub, waarvan sommigen mijn vader nog gekend hebben, voelt het als een bevrijding dit vrijuit met iedereen te kunnen delen en ook als een missie voor de volgende generaties. Ik verlang naar een wereld zonder geheimen en dat een ieder zichzelf mag zijn zonder schaamte en schuldgevoelens’.